Rozdział 4. He is creazy!

*Narrator dom Van i Lau**

- Ja dostałam główną rolę w filmie! - krzyczała uradowana Vanessa - ale się trochę tym obawiam.

- Czemu?! Przecież dostałaś to oczym zawsze marzyłaś!

- No tak ale drugą główną rolę ma... A  zresztą sama zobacz. - podała mi jakiś świstek (maturę XD ~ od aut.) 

- Scenografia:

John Beams..

- nie to! To!

- Aha! Rolę główną otrzymali:

Vanessa Marano

i

Riker Lynch?!

- Ale nadal nie rozumiem!

- No jak Riker poruszy temat Rossa to co ja mam mu powiedzieć?! - krzyczała zdenerwowana - Riker twój brat to gwałcicieł, narkoman, bezdomny a właściwie to ma już dom taki duży, pilnie strzeżony hotel z 366 pokojami i kratami w oknach! (Więzienie dla nie ogarniętych ziemniorów ~ od aut.)

- Ehh. To może nic nie odpowiadaj!

- Laura! Świetny pomysł! - krzyknęła uradowana i pobiegła na piętro do swojego pokoju

**Narrator u Rossa**

- Chalalala! Bryyym trattata kum kum Muhu! - wrzeszczał wariat z celi na przeciwko celi Rossa.

Łza spłynęła mu po poliku. Nie wiedział za co siedzi w więzieniu nawet na rozprawie sądowej nie słuchał, płakał; zrujnował sobie życie. 2,5 lat więzienia a on ma tylko 17/18 lat.

- Lynch! - wołał strażnik wchodząc do celi - dziś masz sobie solidnie pogadać z psychologiem i kuratorem! Zrozumiano?! 

- Tak, tak.

- 17 lat i już za kratami - powiedział strażnik wychodząc z celi.

**2 godziny później po rozmowie z psychologiem i kuratorem, Ross**

Nie mogę w to uwierzyć! J-jak to do psychiatryka?! Nie! To mi się śni ja umieram już się budzę czuję to! Zemdlałem.

Ocknąłem się. Od razu oślepiło mnie białe światło.

- G-gdzie ja jestem? 

- Spokojnie. Jesteś w zakładzie psychiatrycznym tu ci będzie lepiej.

- Czyli to jednak nie sen?! - szybko się podniosłem ale tego pożałowałem w plecach poczułem mocne uderzenie, a w głowie mi zatrzeszczało.

Mijały tygodnie, codziennie rozmawiałem z psychologami, ale cały czas czułem się samotny każdej nocy wylewałem 500 litrów łez. W końcu nadszedł ten dzień... Moje urodziny. Nikt nawet lekarze, psycholodzy i kuratorzy nie znali mojej daty urodzenia obudziłem się i w głowie nuciłem sobie "Happy BDay" .

- Ross dziś twój szczęśliwy dzień ja i inni lekarze uważamy, że już jesteś zdrowy więc dziś możesz zacząć pakować swe rzeczy i wracać do domu! - powiedział psycholog z uśmiechem na twarzy (∆). 

Po spakowaniu ruszyłem w dal. Szedłem,szedłem aż doszedłem do polany usiadłem na niej i zacząłem płakać. Uświadomiłem sobie że niemam domu. Czar prysł, ja zasnąłem.

**U Vanessy**

- Ach... Dziś mam lot do Vegas kręcimy ten film yay! Ciekawa jestem co z Rossem.

- Też jestem ciekawa - powiedziała Laura

- Ja już zacznę się pakować! - powiedziałam po czym weszłam domswojego pokoju spakowałam wszystkie ubrania jakie miałam. Spojrzałam za okno i postanowiłam pospacerować.

**Na lotnisku**

- Van ja, nie, nie porażce sobie bez ciebie! - krzyczała zapłakana Laura.

- Ćśśś. Spokojnie będzie dobrze. - pocieszałam ją

- Serio tak sądzisz? -zapytała Laura

- Tak a teraz weź się w garść kobieto! Bo zaraz mam lot do Vegas! 

- Tak jest generale!

- Prosimy wszystkich do udania się w stronę samolotu. - odezwał się magiczny głos z głośnika.

- Ehh. No to papa siostra - uściskałyśmy się i poszłam  w stronę samolotu.

--------------------------------------------

Hi!

Jak rozdział? Nawet niewiecie jak się moja mordka cieszy gdy widzę, że są aż dwa komentarze! Wow! Moja wena wraca więc zabieram się za pisanie rozdziału piątego!

Komentujesz=Motywujesz!